Voorwaarts

Vandaag is dé nacht is precies een jaar geleden, een jaar geleden kreeg ik een herseninfarct. Van die nacht zelf kan ik me niet veel meer herinneren. Ik weet nog dat Suzanne me een duw gaf omdat ik weer eens lag te snurken. Ik werd maar niet wakker en ik hoor haar nog vaag zeggen: “ ik ga 112 bellen” .
Dat weekend werd ik wakker in het ziekenhuis ik had geen idee wat er gebeurd was, ik merkte wel dat er iets mis was, ik kon mijn linker- arm en -been niet meer bewegen. De verpleging legde me voorzichtig uit dat ik een herseninfarct had gehad en mijn linkerkant verlamd was.

De eerste dagen waren spannend, ons leven stond op de kop! Het besef dat ik half verlamd was en dat dat grote gevolgen zou hebben drong langzaam tot me door. Gaandeweg ontdekte ik wat er nog meer veranderd was. Het zicht van mijn rechteroog is ook aangetast en ik zie met dat oog nog maar een kwart van het totaal, mijn brein heeft moeite met het combineren van de beelden. Mijn energie is sterk beperkt prikkels zoals licht en geluiden komen veel harder binnen de verwerking daarvan kost meer energie.

Het afgelopen jaar was een jaar vol hoogte- en dieptepunten en letterlijk vallen en weer opgeraapt worden. Toen ik net thuis was waren we vooral bezig met overleven, hoe leef je samen als een van beiden rolstoel gebonden is? Hoe doe je de dagelijkse dingen? Zoals opstaan wassen, koken en boodschappen? Alle dingen die zo vanzelfsprekend waren kon ik niet meer

In het ziekenhuis ben ik begonnen met revalideren. Na een paar weken werd ik overgebracht naar Randerode, het revalidatiecentrum naast het ziekenhuis. Op 16 september mocht ik naar huis.
Eind vorig jaar begon ik aan een poliklinisch revalidatie traject bij Klimmendaal in Apeldoorn, ik leerde mezelf aan te kleden met één hand en rolstoel rijden, korte stukjes lopen met een vierpoot en vooral hoe ik het beste kan omgaan met mijn hersenletsel, ik ben en blijf altijd links verlamd.

Hoe dan ook: die verlamming komt nooit meer goed maar ik kan er wel beter mee leren omgaan. Hiervoor begin ik in juni een revalidatie traject bij Hersenz in Teuge. En een keer in de maand ga ik naar een lotgenoten contact ochtend met een groep die ik vond via Facebook, het is erg prettig om contact te hebben met mensen die iet vergelijkbaars hebben doorgemaakt en ervaringen uit te wisselen.

Langzaam beginnen we ons te herpakken denken ook weer na over de toekomst.
Omdat we graag eropuit gaan hebben we museum-jaar-kaarten gekocht waar we volop gebruik van maken. Musea zijn meestal goed toegankelijk en we kunnen genieten van mooie kunst. Zo waren we onder andere in kasteel Ruurlo, Space Expo in Noordwijk, Museum More in Gorssel en Naturalis in Leiden. Onze lijst met nog te bezoeken musea is nog lang niet leeg.

Ook willen we weer graag naar Stöllet. Als je dit leest zijn we onderweg naar Zweden en ligt mijn rolstoel achter in de auto. We vinden de reis spannend en hebben ons goed voorbereid. Een krantenkop als: “Duitse politie haalt man in rolstoel van de snelweg” hoef je dan ook niet te verwachten. We hebben besloten van de nood een deugd te maken en we gaan Zweden op een ander manier ontdekken.

We hebben er zin in! En we gaan zeker mooiw dingen zien en beleven!

Note van Suzanne. Dit is het eerste stukje dat Ton na zijn infarct weer zelf schrijft. Ondanks dat zijn zicht beperkt is en typen met een hand ook niet vanzelf gaat zijn we heel erg blij dat ook schrijven weer lukt!