Het beloofde een mooie, niet al te warme, zonnige dag te worden en we besloten daarom te gaan wandelen in de bergen bij Sälen. In onze wandelgids Vandringsturer i Sälenfjällen zochten we een mooie wandeling uit. Het werd een wandeling bij het vakantiedorpje Hemfjällstangen. De tocht was niet al te lang want Oskar moest de tocht ook kunnen lopen. Nu hebben we voor hem een speciale rugzak waar hij in kan, maar zelf lopen is toch leuker.
Zo reden we voorzien van voldoende drinken, lunch en alles wat bij een tochtje door de bergen hoort richting Sälen. Volgens het boekje moesten we linksaf bij Transtrand, de brug over en dan rechts aanhouden. Hierna ging het asfalt over in een grusväg en hobbelden we de berg op naar Hemfjällstangen, het startpunt van onze wandeling. In het dorpje aangekomen parkeerden we onze auto gingen we op zoek naar het echte startpunt van onze wandeling. Dit was even zoeken want doordat er wat nieuwe vakantiehuisjes gebouwd werden, was het startpunt niet eenvoudig te vinden. Na nogmaals de kaart geraadpleegd te hebben stonden we uiteindelijk toch op het wandelpad en konden we aan onze tocht beginnen.
In het begin liepen we nog over een smal pad tussen bomen en struiken, maar naarmate we hoger kwamen werd dat minder en liepen we boven de boomgrens. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht over het uitgestrekte landschap. Oskar slalomde tussen de stenen door en maakte sprongetjes. Hij had zichtbaar plezier, snuffelen, dan weer een sprintje trekkend en af en toe zijn pootje optillend. Blijkbaar was het voor hem belangrijk om een soort van “Oskar was here” achter te laten.
Boven liepen we over een plateau waar met een hoop stenen een soort van top gemarkeerd was. Genietend van het uitzicht pakten we onze lunch uit en gingen zitten eten op een grote steen. Oskar had ook trek en dorst. Nadat hij gegeten had ging hij niet rustig zitten. Hij vond het leuker om overal eens goed rond te snuffelen. Ik had hem uitgelegd dat we ook nog de berg af moesten wandelen maar dat deerde hem niet. Óf hij had me niet begrepen óf dacht dat als hij moe was dat hij wel in de rugzak zou mogen.
Toen we zaten te lunchen zagen we een drietal oudere dames de berg op komen wandelen. Ze hadden het pad genomen dat wij weer zouden lopen om af te dalen. Ze vroegen ons welk pad wij genomen hadden want hun pad was nogal “stenig”. Ik wees hun het pad en zei dat dat pad ook “stenig” was. Nadat ze even boven rond hadden gekeken en foto’s gemaakt hadden zagen we ze afdalen via ons pad. Ondertussen waren ook wij klaar met de lunch en begonnen aan onze terugtocht over het pad dat de dames genomen hadden. Hun pad was inderdaad “stenig” maar niet “steniger” dan ons pad. Langzaam daalden we af en na een tijdje liepen we weer tussen de struiken en de bomen en niet veel later stonden we bij de auto.
Naast onze auto zat een Deens gezin te lunchen. Ze vroegen hoe ver het was vanuit Nederland. Zo ontstond er een heel gesprek over waar we vandaan kwamen. Zelf kwamen ze uit de buurt van Flensburg. Ze waren net als wij op zoek naar het startpunt van de route. We hebben ze de weg gewezen en een screenshot van ons kaartje gestuurd. Daarna hebben we onze spullen ingepakt en zijn via Sälen en Rörbäcksnäs weer teruggereden naar Stöllet. Oskar heeft de hele terugweg na het avontuur tevreden liggen slapen.
