Met de rolstoel de bergen in

Op internet hadden we bij Sälen een wandeling gevonden die geschikt was voor rolstoelen. Toen  we de vorige keer in Zweden waren konden we het startpunt niet goed vinden, een paar dagen geleden besloten we een nieuwe poging te wagen. Vroeger deden we dat “even” maar vertrekken kost nu veel meer tijd. Suzanne parkeert me eerst met rolstoel en al op de veranda bij de voordeur, ik manoeuvreer ik naar de paal van de veranda en ga staan terwijl Suzanne de rolstoel naar beneden brengt. Daarna ga ik heel voorzichtig treetje voor treetje naar beneden, eenmaal beneden rijdt Suzanne me langzaam naar de auto en parkeert ze me zo bij het portier dat ik zelf  kan instappen  Daarna haalt ze de rolstoel uit elkaar: de wielen gaan eraf, de rugleuning, het zitkussen en de accu gaan eraf en krijgen hun vaste plek in de kofferbak. Daarna volgt het frame met wat passen en meten weet ze alles in de kofferbak te krijgen.
Tenslotte is Oskar aan de beurt, hij laat duidelijk horen dat hij ook mee wil. Onder het rijden staat hij het liefst met zijn voorpoten op de armsteun tussen de voorstoelen zodat hij kan zien wat voorin allemaal gebeurt, hij zit goed vast. Als hij genoeg heeft van het rijden gaat hij in zijn stoeltje zitten of gaat liggen slapen op de achterbank.
De weg naar Sälen hebben we zo vaak gereden dat we die uit ons hoofd kennen: het dorp uit, bij het tankstation rechts naar Malung, bij de rotonde, net na Malung, naar links en dan doorrijden tot de  volgende rotonde (net voor Sälen) en dan naar links de bergen in. Onderweg passeer je het startpunt van de Vasaloppet  en kun je genieten van het fantastische uitzicht op de bergen.

Volgens onze informatie begon de wandeling tegenover het Högfjällshotel. Toen we de parkeerplaats opdraaiden zagen we het startpunt van de wandeling al. Suzanne parkeerde in de buurt van het startpunt. Terwijl ze de rolstoel, “mijn karretje”, in elkaar zette wurmde ik me uit de auto. Oskar had in de gaten dat er iets ging gebeuren en liet duidelijk horen dat hij ook mee wilde. Het eerst stukje ging steil omhoog  en ik maakte me zorgen of mijn karretje de helling wel op kon, voorzichtig drukte het  pookje naar voren en reed het pad op, het ging goed! Toen ik een weg over moest steken wachtte ik even op Suzanne en Oskar, het is voor mij te moeilijk om in te schatten wanneer ik veilig kon oversteken dus had ik hulp van Suzanne nodig om de weg veilig over te kunnen steken. De gemiddelde Zweed houdt naar mijn idee wel rekening met een plotseling over stekende eland maar een langzaam overstekende rolstoeler zou wel een hele grote verrassing zijn. Aan de overkant van de weg begon het wandelpad, het pad bleef langzaam stijgen. Het was netjes geasfalteerd maar ik moest opletten om niet met de wielen van mijn karretje in de berm terecht te komen anders zou ik omkiepen en in de greppel naast het pad belanden.

We volgden het pad dat bergop liep en genoten van het wijdse uitzicht. Oskar nam uitgebreid de tijd om overal te snuffelen als hij voorop liep keek hij regelmatig om, om te zien of ik wel meekwam. Sommige picknicktafels langs het pad waren aan een kant verlengend zodat je ook met een rolstoel aan tafel kon zitten. Mijn elektrische rolstoel reed gemakkelijk de heuvel op. Als Suzanne me  het hele stuk had moeten duwen was het te zwaar geweest.

Na een paar kilometer bij een hut en picknickbank hield het asfalt op en werd het te rotsig om door te rijden. We vonden het wel mooi geweest en besloten terug te keren naar de auto.
Bij de auto hadden we geen zin om dezelfde route terug te rijden. We kozen ervoor om door de bergen terug via Rörbäcksnäs en Löten te rijden. Dit is een erg mooie route door de bossen en langs vele kleine meren. Uiteindelijk kom je dan uit bij het skigebied Långberget in het noorden van Värmland waar we de 62 weer op draaiden richting Stöllet. Het was een fijne dag!